Fabrizio “Breezy” Rodio -een voornaam verraadt vaak de roots- is een muzikant uit Rome, die o.w.v. de blues naar Amerika trok en er al 20 jaar een thuis vond. Na de nodige omzwervingen belandde hij in Windy City-Chicago (Illinois). Fabrizio startte zijn muzikale reis met singer-songwriter / blues gitarist Linsey Alexander, aka “The Hoochie Man”. Alexander speelde in clubs in Chicago's North Side met talloze blues muzikanten, waaronder Buddy Guy, A.C. Reed, Magic Slim en B.B. King. Hij was door Breezy meteen gecharmeerd en vroeg hem direct voor zijn band, waarvan hij een tijdje de leider werd. Samen namen ze vier studio albums op. Breezy Rodio tekende bij het legendarische Chicago label Delmark Records en bracht er twee albums uit. In 2018 werd Breezy genomineerd voor een BMA in de categorie "Rising Star of The Year". Breezy Rodio’s muziek gaat heel breed van jump blues uit de jaren veertig tot de hedendaagse funky urban blues, die hij zelf “newskool” blues noemt.

Breezy debuteerde in 2011 solo met ‘Playing My Game Too’ waaraan Guy King, bassist Bob Stroger én een indrukmakende cast van gastgitaristen aan meewerkte: Lurrie Bell, Rockin' Johnny & Dave Herrero. Later in dat jaar volgde het reggae album ‘Hope’. Onder de naam Breezy Rodio & The Coolers volgde nog een reggae album met als titel, ‘Strange Situation’ (2015). Met enkele genomineerde Windy City-legendes zoals gitaristen Lurrie Bell en Carl Weathersby, harpist Billy Branch en organist Chris Foreman, nam hij in 2014 ‘So Close to It’ op. Aan het Delmark-album ‘If It Ain’t Broke You Can’t Fix It’ (2019) werkten Christopher Andersen en Monster Mike Welch mee en Joe Barr werkte mee aan het Dixiefrog-album, ‘Soul for the Heart’ (2021). Zijn zesde solo album, ‘Underground Blues’ (2022) nam Breezy (zang, gitaar) op in Austin (TX) met Lorenzo Francocci (drums) & Daniel C. Tabion (piano, orgel), bassist Johnny Bradley en harmonicaspeler Josh Fulero. Anson Funderburgh was opnieuw de producer en speelde gitaar op de rustige, hypnotiserende opener.

De kern van Breezy Rodio’s band bestaat: Sumito “Ariyo” Ariyoshi (piano), Daniel C. Tabion (orgel), Light Palone (bas), Lorenzo Francocci (drums), Constantine Alexander (trompet), Ian Letts (alt en tenorsax) en Ian "The Chief" McGarrie (bariton sax). Voor zijn move2blues-optreden in het MUZEcafé in Heusden-Zolder bestond Breezy Rodio’s band uit ervaren Franse muzikanten: bassist Antoine Escalier, drummer (en tourmanager) Pascal Delmas & orgelist Benoit Ribiere.

Door o.a. de pandemie en niet passend agenda’s, kon het optreden van Breezy Rodio dat move2blues in gedachten had, al enkele keren niet doorgaan. Danny Guilliams, die in naam van de Hasseltse “uit mahoniehout gesneden blues freaks” voor m2b de boekingen doet, was daarom blij dat hij Breezy vanavond “eindelijk” in Zolder Breezy mocht aankondigen. Dat Breezy het ook goed vond en het allemaal zag zitten, stond op zijn gezicht geschreven. De eerste set werd met “The Power of the Blues” rond 21u rustig geopend, waarna een mix van uptempo en rustige, vaak mooi uitgesponnen eigen Chicago blues nummers uit zijn al uitgebreide discografie volgde. Opvallend hierbij is hoe Breezy dit, rustig tokkelend met enkel zijn vingers, dit op zijn prachtige muisgrijze Gretsch-gitaar doet. Zo komt de shuffle “From Downtown Chicago to Biloxi Bay” uit zijn 2019-Delmark album (‘If It Ain’t Broke…’), de chachacha (hier weliswaar zonder de sax) “Just About to Loose Your Clown” uit zijn 2014-album (‘So Close to It’) en het funky “Plying My Game Too” uit zijn meest recente album, ‘Underground Blues’. De slow blues à la lettre,“Sometimes the Blues Got Me” is de titelsong van zijn 2018-album en “If Ain’t Broke Don’t Fix It”, waarin Benoit Ribiere indruk maakte met een orgel solo, die van het 2019-album. Het werd zo, zonder het te beseffen 22:00u, tijd voor een korte pauze.

Voor Breezy is Blues de toekomst en komt de beste Blues uit Chicago. Dat maakte hij, voor hij aan zijn tweede set begon nog even duidelijk en, dat zou hier vanavond door niemand tegen gesproken kunnen worden. De tweede set startte rustig met de afsluiter van zijn laatste album, “Bluesoned”.Met “Doctor from the Hood” ging het tempo omhoog en pas daarna volgde de eerste cover van de avond! Albert King’s “Born Under a Bad Sign” (1967) werd rustig ingezet en na een tijdje onderbroken, om aan bassist Antoine Escalier de kans te geven om even in de spotlights te staan. Dit lukte hem met een funky solo ontzettend goed. Het funky “I’m a Shuffle Fool” was daarna het solo-moment voor drummer Pascal Delmas. Dat Duvèl het beste bier van België was, was hem in zijn oor gefluisterd en dat beaamde Breezy voor hij zijn tweede cover, Freddie King’s “Woman Accross the River” inzette. Na de solo van Ribiere werd de reguliere set afgerond met het alles samenvattende, “C.H.I.C.A.G.O.”. Dat er nog een bisnummer kwam, was voorspelbaar. Het werd “Mexico Calling”,een nieuw nummer uit zijn nog uit te brengen album, dat voor oktober gepland is. Derde keer was zeker de goede keer voor Breezy Rodio & frères.  

“Voor de zomer pauze stond BREEZY RODIO in Zolder met zijn Franse band op het podium. Met vooral originele signature newskool blues kwam hij eindelijk toe aan zijn move2blues-optreden, dat de wind van Chicago door het MUZEcafé deed waaien…”

Eric Schuurmans